Zaburzenie psychiczne znane jako lęk separacyjny u dorosłych jest zjawiskiem polegającym na odczuwaniu niepokoju i dyskomfortu spowodowanego separacją z osobą bliską. Do symptomów towarzyszących temu stanowi lękowemu mogą dołączyć objawy fizyczne, takie jak ból brzucha, bóle głowy czy nawet wymioty. Dowiedz się, kto jest najbardziej narażony na wystąpienie lęku separacyjnego, czym jest spowodowane to zaburzenie i jakie są dostępne metody jego leczenia.
Lęk separacyjny, określany w języku angielskim jako separation anxiety disorder (SAD), to specyficzny rodzaj zaburzeń lękowych. Najczęściej obserwuje się go u dzieci w okresie przedszkolnym, gdzie stanowi część naturalnej ścieżki rozwojowej. Jednakże, SAD może dotknąć również osoby dorosłe, wtedy mówimy o lęku patologicznym.
Zaburzenie to charakteryzuje się prezentowaniem nieproporcjonalnego lęku, który pojawia się podczas rozstania z osobą bliską. Wraz z tym stanem lękowym mogą pojawiać się różne symptomy fizyczne związane ze stresem. SAD jest oficjalnie uznane jako zaburzenie psychiczne w klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego oraz w ICD-10 (F93.0).
Lęk separacyjny najczęściej zauważa się u dzieci pomiędzy 7. miesiącem a 2. rokiem życia. W tym czasie jest on powiązany z rozwojem dziecka i jego zdolnością do rozumienia trwałości rzeczy i osób. Mówiąc prosto – dziecko zaczyna rozumieć, że osoba bliska, pomimo jej nieobecności, wciąż istnieje – co prowadzi do oczekiwania na jej powrót. Okres trwania lęku separacyjnego jest zależny od indywidualnych cech osobowości danego dziecka, jednak najczęściej negatywne reakcje na rozstania zanikają około 3.-4. roku życia.
Niestety, czasem zaburzenie to może przybrać formę patologiczną. Szacuje się, że dotyka ono od 3 do 4% dzieci w wieku szkolnym, 10% nastolatków [1] oraz 6,6% dorosłych [2]. Lęk separacyjny u dorosłych może być kontynuacją tej dolegliwości z okresu dzieciństwa, ale najczęściej pierwsze objawy pojawiają się po osiągnięciu pełnoletności.